Śladami Stasiuka..kucając...

Zobaczyłam tamtą lutową gwiaździstą noc mroźną jak cholera..Galę, Lutka. Nasz niepokój, czuwanie, ewakuacje. Kucając nad tym mokrym nowym życiem byliśmy przerażeni, chcieliśmy zrobić wszystko żeby było..

Kucając. A. Stasiuk.
Rodzą się, gdy jest zimno. W lutym albo na początku marca. Jest w tym pewien rodzaj obojętnego okrucieństwa. Na zewnątrz gwiaździsty mróz, a tam wśród czterech drewnianych i wcale nie najcieplejszych ścian przychodzi na świat coś tak kruchego. W dotyku jest zimne, bo pokryte błonami płodowymi, wydzielinami, resztkami tego poprzedniego życia, które było na poły życiem wodnym, a tutaj jest mróz i trochę strach, że zaraz zamarznie. Trzeba więc wziąść wiecheć siana, wytrzeć to, rozmasować, aż stanie się jako tako suche. Mimo, że nie zawsze jest się na miejscu, dają sobie jakoś radę. Zwłaszcza te tak zwane prymitywne rasy, pradawne, niezepsute hodowlą, zmieniającą dzikie zwierzę w wyrafinowany produkt, który bez człowieka już sobie nie poradzi.
No ale ten lutowy mróz zawsze sprowadzał coś w rodzaju obawy i współczucia. Dopóki nie pojechałem do Mongolii i nie zobaczyłem owczych zimowisk gdzieś na skraju Altan els - tej najdalszej na północ wysuniętej pustyni na Ziemi. To nawet nie były budynki, tylko zagrody z kamienia ukryte w zagłębieniach terenu, by chronić od północnych wiatrów ciągnących od Syberii. I zimowymi temperaturami oscylującymi w okolicy minus trzydziestu pięciu stopni.
Więc teraz się tak nie przejmuję. Wycieram tym wiechciem i sprawdzam, czy stają na nogi. A nogi mają największe, nieproporcjonalnie długie, na zapas, bo przecież to będzie jedyna broń tych stworzeń, dosć bezbronnych. Czasem z tym wstawaniem się ociągają, bo słabe, bo ciut za wcześnie, bo życie się jeszcze nie rozpaliło i trzeba pomagać: przede wszystkim pokazać drogę do maminego cycka. Podstawić cycek pod nos, wetknąć do pyszczka, przytrzymać. Bo cycek rzecz najważniejsza. Właściwie jak się zastanowić, to reszty matki mogłoby nie być. Tylko ten obrzmiały, gorący cyc, pełen mleka. W porównaniu z taką na przykład kozą owca ma go mniej, ale jest za to tłustsze, gęstsze, słodsze i w istocie nie przypomina w smaku mleka, tylko jakiś wyrafinowany deser. Może przypomina samo życie, jego esencję? I gdy już ta ciepła maszyneria ruszy, gdy to spłaszczone jak ryba, długonogie i - na pierwszy rzut oka - całkiem niudane jagnię dopadnie źródła, to raczej możemy być spokojni: będzie żyło.
I to jak! Coraz bardziej. Z dnia na dzień coraz mocniej. Zaraz spęcznieje, zaokrągli się, nabierze masywnej cielesności. Żeby ssać, będzie bodło bezlitośnie cyca w tym swoim jagnięcym przyklęku i merdając na boki współbezwładnym, zwisającym jagnięcym ogonkiem. Pięć merdnięć i z byka w wymię, pięć merdnięć i znowu brutalny masaż, żeby lepiej płynęło do pyszczka. To ciało tak wątłe na początku, takie jakieś ledwo spojone, rozlazłe, po dwóch, trzech tygodniach zamienia się w cielesną kulę. W mięsny pocisk. Toczy się, turla, rwie do przodu, pokryte młodą, delikatną wełną, odbija się tylnimi nogami, wykonuje piruety i salta na przednich. W chwilach absolutnego owczego szczęścia w idiotycznie komiczny sposób wybija się ze wszystkich czterech i niczym na sprężynach podąża w baranią dal. Wystarczy pogodny dzień i trochę słońca. Ponieważ owce są w tym względzie całkiem jak ludzie.
Tej zimy przybyły trzy i wszystkie są czarne. Zachodzę do nich częściej, niż nakazywałby owczarski obowiązek, i po prostu patrzę. Emil Cioran napisał kiedyś, że zamiast wciąż obłędnie i na wyprzódki się cywilizować, "powinniśmy zawszeni i pogodni kucać w cieple zwierząt", albo jakoś podobnie. Czytam wyrafinowanych filozofów, ale potrafię ich nauki przyjąć jedynie prostodusznie i bezpośrednio. Idę więc i kucam. Czekam, aż się zbliżą i poczują mój obcy, ludzki, ale przecież znany zapach. Aż zapomną na chwilę o nieufności, dzięki której żyją, i podejdą w zasięg dotyku. Teraz ja wciągam w nozdrza ich woń. W ciepłe, suche dni jest ostra, wyrazista i odurza. Jest w niej coś dalekiego i archaicznego. Jest to co utraciliśmy dawno i na zawsze.
Kiedys zabłądziliśmy nocą na Gobi. W ciagu paru chwil zrobiło się absolutnie ciemno. Do obozu mieliśmy parę kilometrów. Nie było ani iskry, ani światełka - nic. Szedłem przed siebie i wąchałem mrok. Myślałem: cóż, najwyżej zwiniemy się kłębek i doczekamy świtu. Ale wąchałem ciemność i w końcu poczułem tę przedwieczną woń zwierząt stojących pod gołym niebem, niby udomowionych,a le nie do końca. Za nitką zapachu po kilkunastu minutach dotarliśmy do jurty. Obok była zagroda dla bydląt. Pasterze pomogli nam dojść do naszej furgonetki i namiotów.
Tak więc kucam pogodny, rezygnując jednak z zawszenia, i wącham moje ministado. Pachniej jak tamto gobijskie. Pięknie, mocno i odurzająco. Człowiek - mówię to, starając się oczywiście naśladować ton Ciorana - powinien miec owce. Nie ocalą, nie uwolnią od samotności, ale mogą wskazać drogę w mroku. Niekoniecznie tym, w którym zmierzamy, ale w tym, z którego przyszliśmy.
Jedna nie jest całkiem czarna. Ma białą gwiazdkę na głowie.

Jest i są kolejne. Teraz jestem mądrzejsza o te kilka zim, kilka mokrych żyć...teraz jestem twardsza. Zrozumiałam, pogodziłam się, nauczyłam..ciągle się uczę. Przekraczam granice o których nie miałam pojęcia że są do przekroczenia, że będę musiała je przekraczać, że potrafię. Kocham i nienawidzę. Czasami zastanawiam się..Tydzień temu jeden z moich kogutów wylądował w rosole. Rosół był..hmmmm..takiego rosołu nie jadłam nigdy wcześniej. Kilka zim minęło, kilka wiosen. Teraz jestem gospodynią. Pamiętacie moje pierwsze kroki? Zawieruchy na blogu? Myślę że będzie ich jeszcze wiele. Zosię i Janusza? Moich pierwszych Nauczycieli? Za co co zawsze będę wdzięczna.
Jeżeli nie potraficie zjeść własnego koguta, nie myślcie o wsi, o kozach, owcach, kurach i innych temu podobnych. Zostańcie tam gdzie jesteście żebyście nie musieli przykucać nad tym mokrym życiem.
Pozdrawiam Was tak przedświątecznie, dziękuję. Mam do Was ogromną prośbę. Nagrody z Polak Potrafi ruszyły w Polskę, jeżeli przysłaliście mi swój adres i przed świętami nie dostaniecie przesyłki napiszcie do mnie.
Dziękuję mojej sąsiadce, Pani Śmietanowej. Nauka nie pójdzie w las. "Człowiek powinien mieć swoją owcę" Ja już mam..każdy z nas ma, albo będzie miał. Ważne jest żeby wskazywała Wam drogę do domu.
jola