Lutek i refleksje

Naczytaliśmy się w mądrych książkach i w internecie, po czym poznaje się że koza wkrótce będzie rodzić. Wydawało nam się, że tacy mądrzy jesteśmy, koza miała nie jeść, pokładać się i wstawać, więc obserwowaliśmy pilnie Gale. Nic takiego się nie działo, jedynie w środe wieczorem po karmieniu, Galusia zaczęła meczeć, meczała tak przez chwilę i przestała. Jeszcze do niej zaglądaliśmy, ale nic się nie działo. W czwartek rano, poszłam do nich z owsem, Galusia wpałaszowała jak zwykle pierwsza, znowu pomekując pod nosem i trzymała się cały czas jednego rogu boksu, czego wcześniej nie robiła. No pomyśleliśmy sobie, że chyba się szykuje, mamy dużo czas, przecież żadne wody nie odeszły, nic takiego się nie dzieje. Tomek pojechał na dół odebrać zamówioną lampę do ogrzewania koźlątek, miał jeszcze wpaść do apteki po różne potrzebne rzeczy przy porodzie, po jego powrocie mieliśmy oddzielić Hrabiankę i Fidela od Gali, baliśmy się, że mogą jej przeszkadzać. Ja biegałam do koziarni, idę raz, nic się nie dzieje, minęła godzina, idę drugi raz. Wchodzę i widzę Fidela i Hrabiankę, stojących róg przy rogu wpatrzonych w Galę, która wylizuje malutkiego koźlaka ledwie stojącego na chwiejnych nóżkach. Pomna mądrości naczytanych w książkach, poleciałam do chałupy nalałam garnek ciepłej wody, wymieszałam z glukozą i biegiem z powrotem, po drodze złapałam jeszcze ręcznik, żeby malucha osuszyć, w koziarni było - 3. Na to wszystko przyjechał Tomek, któremu wrzasnęłam że Gala urodziła. Od tego momentu zaczęliśmy nagrzewać koziarnię, Tomek zawiesił lampę do ogrzewania, niestety okazało się że lampa działa jak sama chce, po prostu jest wadliwa ogrzaliśmy dmuchawą do 2 stopni. Cały dzień przesiedziałam w koziarni, nadzorując ogrzewanie. Wieczorem zdecydowaliśmy, że zabieramy malucha z Galą do domu. Na dworze -25, musiałabym tam siedzieć całą noc grzejąc pomieszczenie, maluszek trząsł się z zimna, zagrzebałam go w słomie a on zasypiał trzęsąc się. Gdybyście to widzieli. Ciemna noc, piękne gwiazdy trzaskający mróz, ja z owiniętym w kożuch koźlątkiem na rękach, za nami Tomek, mamrocący pod nosem "chyba mi się to śni", pchający za zadek drącą się wniebogłosy Galę i tak podążaliśmy wydeptaną w śniegu ścieżynką ze stodoły do chałupy. Maluch w domu natychmiast odżył zaczął brykać i szukać wymienia Gali. Gala i Lutek na razie mieszkają w sieni, nie ma tam ogrzewania, temperatura 5 stopni, celowo nie ogrzewamy im pomieszczenia żeby mały nie przeżył szoku termicznego jak wróci do koziarni, gdzie jest -3, Hrabianka i Fidel w ogóle się tym nie przejmują mają się dobrze, ale one są dorosłe i mają długie futra, mam nadzieje że wkrótce te mrozy odpuszczą i rodzinka będzie mogła wrócić tam gdzie jej miejsce. Chciałabym serdecznie podziękować naszym Gościom, którzy mieli nazajutrz do nas przyjechać, niestety ze względu na zaistniałe okoliczności zmuszona byłam zadzwonić do nich i odwołać ich rezerwację. Dziękuję za zrozumienie i jeszcze raz przepraszam, do zobaczenia jak mrozy zelżeją.



Nie wiem, czy dobrze zrobiłam zabierając ich do domu, wydawało mi się, że Lutek był zziębnięty i trzęsący się, ale wiem jedno, że od początku naszej przygody z kozami popełniliśmy wiele błędów. Nasza totalna niewiedza, mimo naczytania się o kozach i ich hodowli, wydaje się nam teraz wręcz głupia. Po pierwsze pozwoliliśmy żeby Fidel pasł się razem z dziewczynami na pastwisku w okresie pozarujowym. Gala miała ciche ruje i jak się okazało na początku września Fidel zrobił swoje. Po drugie tak pilnowaliśmy Hrabianki u której ruje były bardzo widoczne, Fidel pasł się w tym czasie oddzielnie i cały czas miał oddzielny boks, z pastwiska wracał na smyczy, a dziewczyny luzem. Wystarczył moment kiedy Hrabianka wykorzystała moją nieuwagę i podeszła do niego. Natychmiast go z niej ściągnęłam i ze spokojem czekaliśmy na październikową ruję, tą właściwą, wtedy chcieliśmy dopuścić Fidela a tu rui nie było, bowiem Hrabianka już została zapłodniona. Uświadomił nam to dopiero hodowca do którego zadzwoniliśmy zaniepokojeni jej brakiem. Głupcy z nas straszni, te błędy mszczą się, mrozem, wyrywaniem zwierząt z ich właściwego środowiska, ale cóż musimy za te błędy zapłacić, dlatego wzięłam Gale z Lutkiem do domu, bo on nie może płacić życiem za naszą głupią niewiedzę. Tak więc sami widzicie jacy z nas mądrale, Zosia i Janusz przestrzegli mnie przed tym, ale nam się wydawało że damy radę, że wszystko jest pod kontrolą i było pod kontrolą natury, nie naszą. Gala ma to już za sobą, teraz kolej na Hrabiankę, modlę się żeby te mrozy odpuściły, bo nie chciałabym przeżywać tego drugi raz, ani fundować stresu Hrabiance. Ten egzamin zdaliśmy na 2, mam nadzieję, że w przyszłym roku lepiej się przyłożymy. Dziękuję Wszystkim za komentarze pod poprzednim postem i może ktoś, kto chce mieć kózki nauczy się czegoś na naszym przykładzie.