Tak niewiele..Jedyneczka

Był jesienny wieczór, raczej już noc. Tu na Jaworzynach o tej porze roku ciemności zapadają szybko. Mgła otulała całą górę wszystko w niej tonęło, z ledwością dostrzegałam kontury stodoły. Tego wieczora czekałam na gości z Warszawy. Czas mijał a ich ani widu, ani słychu. Zaczynałam się już martwić co się z nimi stało. W pewnym momencie zadzwonił telefon
- Halo tu Grzegorz, wie pani bo my już jedziemy dość długo przez ten las i nie wiemy czy ta droga dobrze nas prowadzi.
- Czy minęliście taką ogrodzoną łąkę? zapytałam
- Tak Minęliśmy.
- To świetnie jesteście prawie w domu.
- Ale my tą łąkę minęliśmy już dawno temu.
- Jak to dawno temu. To gdzie Wy jesteście?!
- Jedziemy cały czas żółtym szlakiem.
Jakim szlakiem? Wykrzyknęłam przerażona.
- Zatrzymajcie się i zawróćcie jak tylko się da już do Was idę.
Co było robić wzięłam czołówkę i wyszłam w tą ciemność zamgloną podejrzewałam gdzie mogli się podziać moi goście. Pojechali prosto żółtym szlakiem w stronę Koskowej Góry. Mgła pozwalała mi widzieć na odległość może metra. Weszłam w las i coraz szybciej szłam w jego głąb. Po drodze mijałam olbrzymie głaziory wystające z ziemi i myślałam przerażona jako Oni tu przejechali. Po jakimś czasie usłyszałam warkot silnika i zobaczyłam światła samochodu.
- Matko Boska jak my stąd wrócimy zawołałam do dwójki roześmianych młodych ludzi.
- Jak Wy przejechaliście te olbrzymie głaziory?
- Nie wiem. Opowiedział Grzegorz.
- Jak nic zostawimy tu zawieszenie - pomyślałam.
Jakoś się udało, ja szłam przodem i pokazywałam Grzegorzowi jak ma manewrować samochodem żeby nie nadziać się na któryś z kamieni. Powolutku udało nam się wspólnymi siłami dojechać do chałupy. Muszę Wam powiedzieć że to wyczyn nie lada dojechać tak daleko w takim terenie samochodem osobowym z niskim zawieszeniem i niczego nie urwać, mimo że słychać było szorowanie podwozia po kamieniach, smród palonych gum mieszał się z zapachem wilgotnej mgły. Najbardziej bałam się o miskę olejową spodziewałam się że pójdzie w drobny mak. Tu powinnam umieścić markę tego niezwykłego samochodu który dał radę tam, gdzie tylko traktor tudzież uaz pojedzie i polecać go miłośnikom jazdy terenowej. Nareszcie udało się dotrzeć do chałupy i usiąść w kuchni przy kubku gorącej herbaty. Oczywiście rozgaworom nie było końca i tak zastała nas ciemna noc. Grzesiu i Ewa opowiadali mi o swoim synku Błażeju. Sama nie wiem jak to się dzieje że zwykle te kuchenne rozmowy wcześniej czy później przeradzają się w poważne dywagacje o życiu, o sprawach niemal intymnych takich o których chce się rozmawiać tylko z przyjacielem, bolesnych i trudnych. Padają słowa które ściskają za gardło, łzy napływają do oczu. Kolejne przegadane wieczory, kolejne kubki wypitej herbaty..śmiech i łza w oku.
Błażej. Nie znam go osobiście tylko z opowiadań Ewy i Grzesia. Roześmiany dziesięciolatek, śliczna chłopięca buzia. Jest jednak coś co różni go od jego rówieśników, coś co nie pozwala mu beztrosko biegać z nimi, grać w piłkę, dokazywać, penetrować ten cały nieznany świat. Stosunkowo niedawno zdiagnozowano u niego dystrofie Duchenne'a. Ta choroba polega na zaniku mięśni.
Choroba ma charakter postępujący, początkowo zajmuje mięśnie szkieletowe, potem także mięsień sercowy – prowadząc do kardiomiopatii. Pierwsze objawy występują w wieku 3–8 lat. Obejmują opóźniony rozwój ruchowy, kaczkowaty chód i kłopoty z bieganiem oraz chodzeniem po schodach. Chorzy przy wstawaniu pomagają sobie rękami (objaw Gowersa). Inne objawy to: pseudohipertrofia mięśni łydek i hiperlordoza lędźwiowa. W wieku 12 lat większość chorych nie jest już w stanie samodzielnie chodzić. Często występuje kardiomiopatia. Średni okres przeżycia wynosi w USA 28 lat (Duchenne'a) i 45 (Beckera), najczęściej w wyniku niewydolności oddechowej lub niewydolności krążenia. (Wikipedia)
Siedziałam w kuchni naprzeciwko dwójki młodych ludzi, widziałam łzy w ich oczach, bezradność i niesamowity ból. Troskę o dziecko, o przyszłość.Nadzieje na znalezienie nieograniczonych pokładów siły żeby pomóc Błażejowi przez to przejść. Wiarę że uda im się być dla siebie oparciem. Dlatego w swoim i Ich imieniu chciałam Was prosić najpiękniej jak umiem o przekazanie 1% podatku na konto fundacji dla Błażeja. Ta choroba jest nieuleczalna i postępująca, w niedalekiej przyszłości Błażej może potrzebować wielu sprzętów medycznych które pozwolą mu żyć. Jeżeli nie wiecie co zrobić z tą Jedyneczką - otwórzcie serca na tego chłopca. Poniżej zamieszczam prośbę Ewy i Grzesia.

Wszystkich, którzy wahają się na jaki cel przekazać 1% podatku prosimy o przekazanie go dla naszego synka Błażejka, zmagającego się z DMD. Błażej jest podopiecznym fundacji PARENT PROJECT MUSCULAR DYSTROPHY DMD - dystrofia mięśniowa Duchenne'a - jest rzadką chorobą genetyczną, powodującą postępującą i nieodwracalną dystrofię (zanik) mięśni. Choroba wciąż pozostaje nieuleczalna. Dane do wypełnienia w deklaracji podatkowej (PIT-36, PIT-36L, PIT-37, PIT-28, PIT-38): W części „Wniosek o przekazanie 1%...”, w rubryce numer KRS: 0000325747 W części "Informacje uzupełniające", w rubryce „cel szczegółowy 1%” proszę wpisać "DLA BŁAŻEJA MAJCHRZAK"
Ewa, Grzegorz dziękuję Wam za te wieczorne rozmowy, mam nadzieje że niedługo je powtórzymy już we trójkę.

 

 

Ewa i Grzegorz wyjechali z jolinkowa z zakwasem i przepisem na chleb, wiem że strzegą go i na bieżąco w ich domu pachnie jak w piekarni. Podobno Grzegorz i Błażej go wyrabiają, a Ewa pilnuje żeby się nie spalił :)