Jolu, a po co Wam kozioł?

Na wszystkich blogach pobrzmiewa już wiosenny ton, jedni kupują nasiona, inni spacerują po lesie w poszukiwaniu tych pierwszych zwiastunów wiosny, a u nas zima, śniegu sporo jeszcze leży, tak więc jeżeli spacer, to tylko na nartach. Nie myślcie, że narzekam, przyzwyczaiłam się już do tego, że inni cieszą się kwitnącymi krokusami, a my biegamy na nartach i palimy w piecach. Marcowe słońce nieźle już grzeje i miło usiąść sobie na przyzbie w jego promieniach. Taki właśnie słoneczny dzień wybraliśmy, na pierwszy spacer dla maluchów, ponieważ kózki wciąż toczą wojnę, trudno jest pocykać zdjęcia całej naszej koziej trzódce, tak więc dzisiaj rodzina karpacka w komplecie. Maluchy poznają świat poza koziarnią i muszę przyznać, że bardzo komicznie to wygląda, jak brykają i podskakują koślawie, ślizgając się na śniegu. Na szczęście Fidel okazał się bardzo mądrym kozłem i w przeciwieństwie do Gali i Hrabianki łaskawym okiem spogląda na to rozbrykane towarzystwo, powiedziałabym nawet, że z wielką ostrożnością kończy swój szalony galop, hamując tuż przed nosem jakiegoś malucha. Kozuchy natomiast starają się upolować rogami nieswoje dziecko, dlatego każda z nich wychodzi na uwięzi, żeby Maja, Fuks i Lutek mogli się poznać i pobrykać razem. W tą niedziele, odwiedziła nas dziesięcioletnia Kasia, każdą chwilę najchętniej spędzałaby z kózkami, nawet Fidel jej nie straszny. Siedziałyśmy sobie tak we dwie w marcowym słoneczku, gawędząc i przypatrując się tym brykającym kózkom, aż w pewnym momencie Kasia zadała mi pytanie.
-Jolu, a po co Wam Fidel? Przecież on nie daje mleka.
Hmmm... pomyślałam sobie, jak tu dziesięcioletniej dziewczynce wytłumaczyć, skąd się wzięły te małe brykacze i jaki w tym udział miał Fidel? Zaczęłam mówić, patrzyła na mnie swoimi pełnymi zrozumienia oczami i w końcu stwierdziła, że w takim razie Fidel jest bardzo potrzebny, tak więc przy okazji brykających kózek odbyłyśmy małą lekcję biologii. Jak patrzę na te maluchy kozie, pełne radości i chęci poznawania świata, przychodzą mi na myśl dzieci. One tak nieskrępowanie potrafią czerpać radość z każdej chwili, cieszyć się śniegiem, słońcem, odważnie brnąć w zaspy. Ciekawam, ile w nas jeszcze zostało z tej szalonej, radości życia.

Kasia z Fuksem

Agatka, mała górska piechurka

A w górach wciąż piękna zima, Gorce, uwielbiam te rozległe polany.

Schronisko na Turbaczu

Pozdrawiam serdecznie Wszystkich zaglądających w progi jolinkowa i mam nadzieje, że to mój ostatni zimowy post, bo ja chcę już wiosny :)