Od przybytku głowa nie boli

Kilka lat temu, wzięłam od sąsiadów, którzy w zamierzchłych czasach mieli pasiekę, dwa ule. Pomalowałam je ślicznie w kwiatuszki i postawiłam w ogrodzie, żeby stały i oko cieszyły, ot tak, dla ozdoby i stały tak sobie spokojnie pod starą jabłonią pielęgnowane przeze mnie i odnawiane co roku. Pewnego lipcowego poranka, słonecznego o dziwo, bo było ich niewiele w tym miesiącu, krzątam się po kuchni przygotowując śniadanie, wyglądam przez okno iii... oczom uwierzyć nie mogę. Nad ulami widzę bowiem czarną chmurę, która bzzzyczy i pochłania cały ul. Okazało się, że to rój pszczół przyleciał do nas i wybrał jeden z uli na swoje nowe mieszkanie, pewnie im się strasznie te kwiatki na nim spodobały :)

 Powiadają, że od przybytku głowa nie boli, oj nas rozbolała i to bardzo, bo co tu robić? Na pszczołach nie znamy się ani, ani, poza tym właśnie mieliśmy na obozie pięć dziewczynek i jednego chłopca biegających po ogrodzie, a tu taki klops. Tomek niewiele myśląc, znalazł w internecie numer telefonu do Związku Pszczelarstwa w Jordanowie, tam miły pan powiedział mu, że z pewnością te pszczoły zadomowiły się u nas na dobre, no i mamy rodzinę pszczelą. Ponieważ mieć jej wcale nie chcieliśmy, Tomek zapytał pana, czy mógłby ktoś przyjechać po ten niechciany przybytek, na co ten odpowiedział, że on nas chętnie wybawi od kłopotu i zabierze pszczelą rodzinkę do siebie. Czekaliśmy na jego przybycie przez jakieś dwa tygodnie, bo jakoś się nie składało, w tym czasie z moich obserwacji wynikało, że pszczółki siedzą sobie w ulu, w dzień widać było kursujące robotnice, które z ochotą przysiadały na moich kwiatach i tak żyliśmy sobie w symbiozie, pszczółki, dzieci i my. Wreszcie któregoś deszczowego popołudnia przyjechał pan Janek i zabrał się do przeprowadzki pszczelej rodziny, wyglądał niczym duch, kiedy wyłonił się z białej mgły w swoim pszczelarskim kapeluszu, targając przed sobą nowe lokum dla pszczół. Poczarował, pokadził, bzyczało, huczało, aż wreszcie królowa z całą swoją trzódką opuściła nasz ul. Była to parotysięczna rójka, która oddzieliła się od innej rodziny i właśnie u nas znalazła sobie nowe mieszkanie. Jeszcze nie zdążyłam nauczyć się wszystkiego o kozach, serach, twarogach, a tu pszczoły się wepchały, zupełnie poza kolejnością :)

Pszczoły zabrane, gości mniej niż w lecie, więc przyszedł czas na robienie przetworów, targam z jarmarku owoce i warzywa przeróżne i upycham je w słoje i słoiczki, żeby w zimie głód nie zajrzał w oczy. Grzybów niestety w tym roku, jak na lekarstwo, ciągle czekam, że może jeszcze się pojawią, ja tak lubię zbierać grzyby..Ale w zamian za to, mamy urodzaj jeżyn, pięknych rozgrzanych słońcem, Tomek przynosi je z lasu, a ja robię z nich dżemy, soki i kompoty - pachną niebiańsko.

Sukienka ślubna Mariki, wisi dumnie w białej izbie.

Nowe nabytki: stara walizka i okno ze starej kapliczki znalazły swoje miejsce w sieni.

Kilka dni temu, przyjechał na swoim motorze listonosz i wręczył mi zaadresowaną do mnie kopertę, patrzę i oczy przecieram ze zdumienia, dostałam najprawdziwszy list! Pisany odręcznie! Kiedy otworzyłam kopertę, okazało się, że jest to list od pani, od której kupiliśmy Fidela, pyta w nim o to, jak on się czuje i opisuje początki jego życia. Urodził się jako jeden z braci bliźniaków, w trzecim tygodniu swojego życia, nagle opuściły go siły, przestał jeść i z dnia na dzień robił się coraz słabszy. Nie pomagały żadne leki, ani zaklęcia, aż w końcu pani Małgosia, postanowiła skrócić jego cierpienia, tego dnia, kiedy decyzja zapadła, Fuksik podniósł głowę. Jako, że matka nie chciała go już przyjąć, karmiony był butelką, stał się ulubieńcem całej załogi, i dlatego, jak pisze pani Małgosia bardzo trudno było jej się z nim rozstać, ale pan Jacek tak długo prosił i zaklinał, zapewniając, że Fidel vel Fuksik trafi do "koziego raju" w Jolinkowie, że w końcu uległa.

Tak więc dzięki gorącym prośbom pana Jacka i temu, że pani Małgosia mu uwierzyła, mamy naszego koziołka, chciałabym zapewnić panią publicznie, że Fuksik będzie wiódł u nas szczęśliwe kozie życie u boku naszych kózek, już pokochaliśmy się miłością wzajemną :)

Tak swoją drogą, jak dobrze, że są ludzie, którzy przejmują się losem zwierząt, dbają o to, by w razie sprzedaży trafiły w dobre ręce, jeszcze raz dziękujemy Wam za Fidela vel Fuksika :)

Pozdrawiam serdecznie Wszystkich zaglądających w nasze progi i do następnej opowieści.