Między ustami, a brzegiem pucharu

Dzisiaj chciałabym Was zaprosić, na mały spacer po Jaworzynach, korzystając z pięknego słonka, które już od rana zaglądało do chałupy i zapraszało wręcz do poszukiwań wiosny, udałam się na łowy z moim aparatem. Nie muszę Wam mówić, kto najbardziej uradowany był z tego pomysłu, Fionie i Słonince dwa razy nie trzeba powtarzać, że idziemy na spacer. Jak tylko zobaczą, iż zakładam buty, na wyścigi jedna przez drugą cisną się do drzwi, mało człowieka nie stratują, a radości wyrażanej donośnym szczekaniem co niemiara - myślę, że cała wieś wie o naszym spacerze. Ta pora roku jest u nas szczególna, zima zażarcie walczy z coraz mocniejszymi promykami słońca, jakby za wszelką cenę chciała przedłużyć swoje królowanie na Jaworzynach, dlatego można spotkać jej bastiony w wyższych partiach Góry gdzie połacie śniegu w cieniu drzew i od północnej strony okrywają łąki i stawiają opór nadchodzącej wiośnie. Ta pora przypomina mi kieliszek wina wypełniony po brzegi aromatycznym płynem, którego zapach już czujesz w nozdrzasz, zapach, będący zapowiedzią tego co Cię czeka...

Mój ogród zaczyna budzić się do życia, pierwsze wiosenne kwiaty nieśmiało wychylają swoje zieloności do słonka, przeglądają się w błękitnym niebie i zaciekawieniem pytają: - Czy to już?? Nie muszę Wam mówić z jakim utęsknieniem czekam na te pierwsze wiosenne kwiaty, obserwuje je z dnia na dzień, jak powolutku, niespiesznie zamieniają się na moich oczach, z zielonych nieśmiałych pędów w pąki okryte kropelkami rosy, by wybuchnąć ferią kolorów rozwiniętych kwiatów. Jako pierwsze cieszą mnie krokusy, żonkile, narcyzy, szafirki, tulipany......Krokusów posadziłam kiedyś bardzo dużo i każdej jesieni staram się je dosadzać, niestety przegrywam nierówną walkę z kretami i nornicami, które niezwykle lubią moje krokusowe cebulki i notorycznie odkrywam ich brak w miejscu, gdzie być powinny. Taki sam los spotyka moje ukochane tulipany.

Dzisiejszy spacer rozpoczęłam w ogrodzie i takie oto rzeczy wytropiło moje oko.

Krokusy, lada dzień zakwitną

wczesne wiosenne irysy też chcą do słonka

Hiacynty

Narcyzy, żonkile

Tak, że sami widzicie, że to nie przelewki, wiosna jest tuż, tuż, już czuje się jej ciepły powiew, nawet ja wyniosłam się z wiadrem tulipanów na południowy taras chałupy gdzie słonko grzeje cały dzień i skąd można kamienną ścieżką pomiędzy świerkami wymknąć się do sadu, by nacieszyć oczy wiosennymi kwiatami wiśni, jabłoni i grusz - ale na to musimy jeszcze poczekać..



I tak oddalamy się od chałupy, idziemy łąkami w stronę Jaworzyńskiego Wierchu, ale po drodze usiądziemy na mojej ulubionej huśtawce by nacieszyć oczy widokiem gór..

Szczebel, Luboń, ramie Zembalowej, Klimas

I dosyć już tego patrzenia, trzeba iść dalej, bo dziewczyny się niecierpliwą - ile można siedzieć i się gapić? Ja mogę długo, czasami siadam na tej huśtawce i patrzę w przestrzeń, na ten krajobraz zmieniający się wraz z porami dnia i roku, pogody deszczowej, słonecznej, czy mgieł otulających świat, ale cóż "komu w drogę...."

A to moja ulubiona łąka, na Jaworzyńskim Wierchu 753m n.p.m. na którą przychodzę z wszelkimi smuteczkami, w dole domy na Zawadce...

Lubogoszcz (w promieniu 30 km mamy Lubomir, Lubomierz, Luboń, Lubań) pasmo Gorców w dole Zawadka

Kotoń

To miejsce nazywa się Na Dolinie, w tle Tatry, które zaszczycają nas swoim widokiem

Dziewczyny też pomagają szukać, ale czy oby wiosny...

Tatry

Pasmo Polic, Babia Góra,

Nie wiem jak Słoninka przeżyje koniec zimy, uwielbia zjeżdżać na grzbiecie i szuka do tego celu najmniejszych łach śnieżnych

Nasz spacer dobiega powoli do końca, wracamy przez łąki do chałupy, jeżeli pozwolicie, chciałabym was zabrać, na taki spacer jeszcze wiele razy, żebyście mogli zobaczyć, jak zmienia się wszystko wokół, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki drzewa zaczynają zielenieć, łąki obsypują się kwitnącym kwieciem - rośnie u nas wiele dzikich roślin będących pod ochroną - góry raz zielone, raz rude - cała paleta barw.

Kotoń

Wróciliśmy do chałupy, psy szczęśliwe, zajmują miejsca do spania, a ja chciałam pokazać Wam jeszcze moje ostatnie nabytki i nieśmiałe przygotowania do świąt - czyli gliniane wytworki rąk moich.

Te przyrządy wyglądają jak z gabinetu dentystycznego, a służą do pracy z gliną :))

Czy nie uważacie, że te emaliowane naczynia są urokliwe, wyszperałam je w znajomej Klamociarni.

Za oknem duje wicher - Orawiak, moja chałupka drży od jego podmuchów, zwiastuje on zmianę pogody, przyniesie chmury i deszcz i znowu trzeba będzie czekać na słonko.. żegnam Was tymczasem i życzę wiosny w sercu..