Opiekuńcze skrzydła babci Anieli

No i dokonało się, stałam się posiadaczką wiejskiej chałupy. Niestety musiałam czekać aż do marca żeby cokolwiek zacząć robić, bo zima w górach bywa dłuuuga i nijak wyjechać się nie dało, biorąc pod uwagę brak samochodu z napędem 4x4, no i były właściciel musiał pozabierać różne klamoty. Oj przebierałam łapkami i wydzwaniałam, czy aby śnieg już spłynął i zaklinałam zimę żeby poszła sobie precz, poszła i owszem z końcem marca, a razem z nią omal nie poszła z dymem nasza chałupa.
Stoi ona na "wierchu" - jak się tu mówi, pozostałe mają na nią oko, bowiem usytuowane są niżej. Pewnego wieczora sąsiadka wyszła dać psu jeść i zobaczyła, że coś migoce "na śmietanowie" (tu każda rola ma swoją nazwę, nasza to śmietanowo), narobiła rabanu, zbiegli się ludzie z wiadrami pełnymi wody i zdusili ogień w zarodku. Podobno nasza leśna droga zaroiła się od świateł wszystkich okolicznych straży pożarnych. Pożar na wiosnę, kiedy pełno zeschłej trawy jest bardzo groźny w takich miejscach jak nasze, bo może ogarnąć las i inne zabudowania. Dzięki sąsiadce i babci Anieli skończyło się na osmalonej ścianie, która do dziś przypomina o tym dniu. Prawdopodobnie ktoś zaprószył ogień w szopie ciągnącej się wzdłuż bocznej ściany domu zapełnionej sianem dla ocieplenia. Jaką rolę w tym wydarzeniu odegrała babcia Aniela, zrozumiecie później.
Kiedy po raz pierwszy weszłam do chałupy zobaczyłam ile pracy trzeba tu włożyć, ale każdy kto zabiera się za remont starego domu, wie o czym mówię, dla mnie było to jak wyzwanie, już oczyma wyobraźni widziałam te izby pełne starych mebli i przedmiotów. O zawrót głowy przyprawiła mnie wizyta na strychu, pełno rupieci, butelek, śmieci i starej słomy, a wśród tego prawdziwe skarby: stara beczka, sąsieki, kołowrotek, drewniane koła od wozu, skrzynia posażna i wiele innych rzeczy - dla mnie bezcennych.

Oj zaiskrzyły mi się oczy do tych cudeniek.
Moja pierwsza samotna noc w chałupie, mogłaby posłużyć do nakręcenia horroru :))) Ktoś musiał być na miejscu przy wymianie dachu i padło na mnie. Ludzie kochani nie przespałam ani minuty, z komórką w ręku nasłuchiwałam chrobotów i trzasków, stękania drewnianych bali. A musicie wiedzieć, że tu noc - to noc, ciemno że "chodź oko wykol", żadnych latarni i cisza, aż w uszach dzwoni, no poza tymi chrobotami :))  Później wpadłam na pomysł żeby przekupić butelką wina jednego z sąsiadów, coby ze mną trochę wieczorem posiedział. Jak sobie to przypominam to śmieję się w kułak, ileż to za mną samotnych nocy w tej chałupie, teraz znam już jej zapach i umiem z nią gadać, byle mysz mnie nie przestraszy.
Dużo czasu minęło od tamtej pory, wiele potu wylaliśmy szorując drewniane bale, nosząc wodę w wiadrach i nareszcie możemy powiedzieć, że oswoiliśmy te kąty za błogosławieństwem babci Anieli.

Babcia Aniela mieszkała w tej chałupie od momentu wyjścia za mąż aż do 90 roku życia, to jej skrzynia posażna stała na strychu, to z nią przybyła na Jaworzyny. Na starość została sama, mimo iż wychowała 7 dzieci i po jej śmierci dom został sprzedany. Nigdy jej nie poznałam, a jednak jest mi bardzo bliska, bo mieszkam w jej domu, wyjmuje filiżanki z jej kredensu, siadam na tej samej ławie pod piecem, na której Ona siadała, patrzę przez okno na te same góry, na które Ona patrzyła, palę w tym samym piecu i wierzę (możecie się śmiać), że opiekuje się tym domem i ma baczenie na to, jak tu gazdujemy. Babcia chodziła zawsze z laseczką zrobioną z kawałka gałęzi wyślizganą od jej ręki (wiem, bo mam ją nadal), lubiła siadać na pogródce przed chałupą i rozmawiać z turystami, nie pogardziła też herbatką z prądem. Do końca gospodarzyła, nie chciała iść do żadnego dziecka, podobno miała charakterek. W szufladzie stołu znalazłam listy pisane do niej na pożółkłym papierze i nie mam serca ich zniszczyć, jedynie smuci mnie, że pozwolono obcym zaglądać w zakamarki jej duszy, ale cóż takie czasy..
Od tygodnia robiliśmy uszczelnienia w czarnej izbie między balami, robota trudna, bo to i równiutko trzeba i nie mieliśmy o tym zielonego pojęcia. W tym rejonie szpary między balami uszczelniano gliną i malowano na biało, lub niebiesko, my robiliśmy to zaprawą gipsową, pomalutku dochodziliśmy do wprawy i ściana za ścianą robota szła. W sobotę wieczorem prace zostały ukończone, zmęczeni i zadowoleni z efektu poszliśmy na górę, cisza wszędzie i nagle słyszymy miarowe stukanie.. jakby laski o podłogę w kuchni, trwało to jakąś chwilę, po czym wszystko ucichło. Babcia Aniela przyszła odebrać naszą robotę, chyba jej się podobało, bo od tamtej pory już nas nie odwiedza :)) tylko zerka czasami z chmurki..
A żebyście wiedzieli o czym mówię pokazuje nasze gipsowania między balami.

A tak już na koniec tej opowieści zdjęcia remontowe :)




dzisiejszy pokój kąpielowy, kiedyś była tu stajnia