Lato

Czerwiec..
Gorączkowe przygotowania do sezonu. Pomaga mi przy nich Marika i jej przyjaciółka.  Odwiedza nas Gosia z moją ukochaną córką chrzestną Blanką.Wszystko układa się dobrze. Marika już w zaawansowanej ciąży czuje się wspaniale, kwitnie. Krzyczymy na nią żeby odpuściła szorowanie łazienki, ale gdzie tam - energia ją rozpiera. Cieszy się na te narodziny. Wszystko już gotowe, pokój Anielki, łóżeczko - wszystko co najlepsze. Jest szczęśliwia...
Lipiec..
 Chałupa pełna gości, gwarno, wesoło i pracowicie. Kózki pasą się na łące, mleko leje się strumieniami..dom pachnie drożdżówkami z jagodami..lato...
Marika zaczyna czuć się gorzej, skoki ciśnienia, opuchnięte nogi, trudności z oddychaniem. Jej ginekolog daje skierowanie do szpitala. Bezsenne noce spędzone na siedząco..Nie byłam u niej rozmawiałyśmy tylko przez telefon. Badania które nic nie wyjaśniały, jej świszczący głos w słuchawce telefonu. Wszystko jest OK - mówą lekarze - upały. Po tygodniu wychodzi ze szpitala. Termin porodu koniec sierpnia, początek września. Była przygotowana na cesarskie. Od początku takie były wskazania jej wcześniejszego ginekologa. Tymczasem ordynator oddziału położniczego w którym leżała stwierdza, że ma czekać na rozwiązanie..nie ma mowy o żadnej cesarce..
- Mamo, boję się. Nie dam rady urodzić, ledwie oddycham..
Pocieszam ją jak mogę, myślę, że skoro sam ordynator szpitala tak zdecydował, trzeba czekać.
Marika - mój uparciuch, to Ona uratowała życie Anielki..może i swoje. Nie odpuszcza, idzie do ginekologa do którego chodziła jeszcze zanim zaszła w ciążę.
Czwartek..
- Mamo w poniedziałek mam cesarkę..?
Jak tylko ją zobaczył wiedział, że trzeba natychmiast wykonać cesarskie cięcie. W poniedziałek rano miała stawić się w szpitalu w którym pracował przeczuwał, że to cięcie nie będzie łatwe. Poprosił swojego kolegę żeby mu asystował i nie pomylił się, to była ostatnia chwila. To On uratował życie Anielki..On i niesamowita intuicja i upór Mariki..Za twa tygodnie Anielka by nie żyła..
Kiedy zobaczyłam ją zaledwie parę godzin po urodzeniu była taka malutka, od moich ramion dzielił ją inkubator.
-Dziwna jest - pomyślałam sobie. Malutka jakaś taka, jedno ucho całkiem zagięte..
-Taki mały brzydal - powiedział Jarek.
Po rozmowie z panią pediatrą, usłyszałam, że dziecko jest zmęczone ciężką cesarką i ostatnimi tygodniami ciąży, że wszystko jest w porządku. Uspokojona wróciłam na Jaworzyny gdzie chałupa tętniła gwarem. Goście czekali na kolację.
 Targał mną niepokój, ja tu a One tam, nie wiedziałam co się dzieje. Przypomnieliśmy sobie, że gościliśmy pewną położną która zostawiła swój numer telefonu. Zadzwoniliśmy do niej z pytaniem, czy nie ma kogoś znajomego w tym szpitalu w którym leży Marika. .
Zadzwoniła po chwili. Telefon odebrał Tomek - ja się bałam. Z przebiegu rozmowy wywnioskowałam że nie jest dobrze. Niby nie słuchałam, a i tak strzępki rozmowy docierały do moich uszu..
Marika została przewieziona do innego szpitala.. duże problemy z oddychaniem..mała została  przewieziona na intensywną terapię...Dziecko jest dziwne..
- Co to znaczy dziwne? Najpierw zmęczone, potem dziwne! Do cholery, co jest grane?...