Z popielnika na...

Sierpień mija niepostrzeżenie, u nas czuć już jesień. Lato minęło mi jak mgnienie oka, nawet nie zauważyłam kiedy to się stało. Bukowe lasy powolutku zaczynają rudzieć, wieczory chłodne, a ranki pachną rosą na trawie. Ta końcówka sierpnia przyniosła nam wiele wzruszeń, chwil refleksji, przyprawiła o szybsze bicie serca. Jestem babcią, moja córka Marika urodziła córeczkę. Widziałam ją tylko przez chwilkę, oddzielał ją od moich ramion inkubator. Leżała w nim taka maleńka i bezbronna..nasza Anielka. Trudne cesarskie cięcie, serce przepełnione lękiem o córkę i wnuczkę. Każdy dzień przynosił nowe jakże trudne informacje. Przez dwa dni myśli gnały jak oszalałe, serce rozdzierał przejmujący ból, strach. Anielka urodziła się z wadą serduszka, w wieku czterech miesięcy czeka ją operacja.
-Mamo, czy pamiętasz słowa tej piosenki o Wojtusiu? Siedząc w szpitalu u Anielki słyszę jak jedna dziewczyna nuci ją swojej córeczce.

Z popielnika na Wojtusia
iskiereczka mruga.
Chodź opowiem ci bajeczkę.
Bajka będzie długa.

Była sobie raz królewna,
pokochała grajka,
król wyprawił im wesele
i skończona bajka.

Była sobie Baba Jaga,
miała chatkę z ciasta,
a w tej chatce same dziwy,
cyt! iskierka zgasła.

Patrzy Wojtuś, patrzy, duma,
łzą zaszły oczęta,
czemu żeś mnie oszukała?
Wojtuś zapamięta.

Już ci nigdy nie uwierzę
iskiereczko mała.
Najpierw błyśniesz, potem zgaśniesz,
ot i bajka cała.