Jak trza, to trza...

Jedną z ostatnich rzeczy jakie miałam do wykonania tej jesieni, było szatkowanie kapusty i upchanie jej do beczki dębowej, specjalnie na tą okazję kupionej na jarmarku. Muszę Wam się przyznać, że miałam to robić pierwszy raz i trochę mnie to przerażało. Tak więc metr kapusty patrzył na mnie z wyrzutem z sieni i jakoś tak się nie składało żeby się za to zabrać. Wielkimi krokami zbliżał się 1 listopada, a kobitka na jarmarku przestrzegała mnie, że kapusta musi być zakiszona przed tym dniem, sąsiadka też grzmiała wielkim głosem, że już trza skrążać (czyli szatkować) , bo to ostatni moment. No dobra myślę sobie jak trza, to trza. Pewnego wieczora wytoczyliśmy beczkę na środek izby,  szatkownicę  ułożyliśmy na beczce i dalej do roboty. Tomek szatkował, ja przesypywałam każdą warstwę solą, marchewką, zielem angielskim i listkiem laurowym, po czym hop do beczki i dreptałam sobie wśród tych liści wszelakich. Nie powiem fajnie się deptało, tylko ciut w stopy zimno. Z chwili na chwilę tańcowałam coraz wyżej i coraz zimniejsze były moje stopy, ale soku kapusta puściła co niemiara. W pewnym momencie zadzwoniła moja komórka, niewiele myśląc nachyliłam się po nią iiii po chwili, niczym w zwolnionym tempie zobaczyłam mój telefon lądujący prościutko w tą udeptaną kapustę, tylko usłyszałam plusk.. Malowniczo wyglądał między tymi listkami i marchewką, wyjęłam go, obejrzałam - działa pomyślałam sobie i już się tym nie zajmowałam. Rano Tomek pojechał do Krakowa i miał wrócić za dwa dni. Sięgam po komórkę, a tu o zgrozo czarność widzę, zamiast wesołego światełka wyświetlacza, o Matko Kochana, co ja teraz zrobię, nie pamiętam żadnych numerów telefonów, ani do Mariki, ani do Tomka, nic tabula rasa, jak ja im dam znać, że jestem poza zasięgiem, to znaczy, jestem w ogóle, ale mojej komórki jakby nie było. Na szczęście z krakowskich czasów wbił mi się do głowy jeden numer, do naszego przyjaciela Piotrka. Zadzwoniłam do Piotrka, żeby zadzwonił do Tomka i powiedział mu, że żyję i nic mnie nie zjadło, kozy i psy też w porządku, tylko moja komórka skończyła swój żywot pośród skrążonej kapusty :)

Kapusta kiśnie sobie w beczce, mam nadzieję, że będzie pyszna, dopiero dzisiaj Tomek przywiózł mi z Krakowa nowy telefon, najbardziej bałam się tego, że szlag trafił wszystkie numery jakie miałam zapisane. Przez te dwa dni bez telefonu, uzmysłowiłam sobie, że jestem totalnie zagubiona i odcięta od świata. Chyba trzeba będzie ważniejsze telefony zapisać starym zwyczajem w brulionie, bo ten, nawet jak wpadnie do beczki, to da się go wysuszyć :)
Jesień rozpieszcza nas w tym roku, jest tak pięknie, że oczy oderwać trudno, nasze kózki pasą się na łące i mamy podejrzenia, że tak gdzieś w lutym zarówno Hrabianka, jak i Gala zostaną matkami :) a Fidel dumnym ojcem, oj to się będzie działo, już zaczynam czytać o ciąży u kóz i porodzie i sama nie wiem, jak ja to przeżyję.
Życzę Wam dobrej nocy, a ja wracam do zapisywania numerów w brulionie :)